|
Just read me ....
|
Sunday, December 30, 2007
اکبر رادي رفت. در روزي که آخرين اثر او شادباش زادروز بهرام بيضايي به وي بود... مي خوانيم:
بهرام! امروز مي خواستم زادروز تو را به عنوان يک چهره ی ماندگار معاصر شادباش بگويم. ديدم اين «چهره ی ماندگار» هر چند ترکيب مهتابي قشنگي است. اين چند ساله مدال مستعملي شده است که فله اي به سينه ی بندگان خدا نصب مي کنند و ايضاً براي محتشمان اين حوالي ما ستاره ی رنگ پريده اي است که فله اي به دوش اهل هنر مي زنند. (و اين ناسپاسي به يک بار عام رسمي دولتي نيست؛ درنگي بر يکي از آسيب هاي اين مراسم رسمي است.) به اين مناسبت بگذار در مقام يک شاهد عادل؛ مرجع ملي دستي به فتوا بلند کنم چنين: قسم به نام او (که تويي) و نامت حجت است بر تآتر ايران و تويي در آستانه ی اين سالگرد خجسته قلمدار صحنه هاي ما که از برجستگان درام جهان کسري نداري و چيزي هم سري.
تو آن درخت روشني با شاخه هاي پرپشت باشکوه که چه بسيار راهيان صحنه در سايبان سبز تو پروريده اند.
تو آن بلاکش معصومي که هوش ويرانگر و ادراک عالي تو قادر به درک عقلانيت روزمره ی ما نيست.آري! تو آن حماسه ی نستوهي که در امتداد نيم قرن آفرينش و نوزايي و در عصر بي خصلتي که خرده کاسبان، عفاف صحنه ی ما را جواز کسب خود کرده با خيال جمع در لابي هاي توليدي و بنگاه هاي سريالي پرسه مي روند و گورزادگان و کوچک پايان پسمانده هاي مکتب پاريس و لندن سابق را در دايره ی فرم، غرغره مي کنند و با تعدادي کارتون، يک چينش هندسي، دو تيغه نور و يک سکوت خواب آور و ناگهان خر نعره هاي پلشت و يک زبان معلق يأجوج (لالبازي؟ يا متن زدايي؟) مدعي کشف لحظه هاي ناب هستي اند، در اين عهد بي خصلت بي هويت بي معني، تو پا سوخته ی بيرون صحنه مانده، در جست وجوي معني تآتر، جام خضر زمانه اي و زهي ما که معني تآتر را در ژرفه هاي درون و آن تشعشع اسطوره هاي شورانگيز تو باز جسته ايم. پس من لوح «مرد فصل ها»ي صحنه ايران را به لفظ و نمادين به تو تقديم مي کنم تا حريم «بقعه»ی ما را به شعله ايمان و مهر منور کني، و به روح صحنه ما رستگاري جاودانه ببخشي. که اين است شايسته پيشوايان؛ مي داني؟ و پيشوايان صحنه مردان کهنه، پيشکسوتان نوستالژيک، بت نمايان ريزنقش و اين چهره هاي مد نيستند؛ نويسندگان صلح کلً اين سوي عالمند که زبان وحي براي عاشقان و پيغام آدميت براي قدر قدرتان سياسي، گانگسترهاي شيک پوش و زورگيران بي ترحم آن سوي زمين دارند و حاليا در پس پستوي حجره قاق نشسته يا از بد روزگار روي شانه خاکي جاده مي روند.
بهرام عزيز، بيضايي بينواي من ، اينک در اين روز آبي و در نهايت خرسندي افتخار دارم که از سالروز ولادت انساني ياد کنم که برکت خاندان تآتر ماست و عزت اصحاب سرسپرده آن در اينکه به احترام او ( که تويي) از جا برخيزند و پيش پاي تو مخلصانه کرنش کنند. زيرا که برقله هاي درخشان فرهنگ ايران ميلاد يک درام نويس بزرگ براي فخر ملتي کفايت است.
و اين هم پاسخ بهرام بيضايي...
اين از روزگار است
نويسنده: بهرام بيضايي
نامردي است که در جواب تبريک رادي تسليت بگويم: اين نه از من که از روزگار است - آري - آن هم آنجايي که تبريک فرق چنداني با تسليت ندارد، رفت آن بزرگواري که رادي بود: سوار بر واژه هاي خويش: اما چشمه يي را که از قلم وي جوشيد، جا گذاشت، تا کاسه ي دست هايمان را از آب زندگي بخش آن پر کنيم،خدايا چرا نمايش را دوست نداري؟ چرا در سرزمين هاي ديگر دوست داري؟ روز تولدم را به نمايش ايران تسليت مي گويم: و به هر که از رادي ماند: به بستگان و وابستگان وي. و پيش از همه به زني -حميده- که بيش از چهار دهه با وي زيست -کنار سرچشمه يي - و غرش رودي را که از زير انگشتان وي جاري بود، خاموش مي ستود.
Sunday, December 30, 2007
Saturday, December 29, 2007
" Love love me do ; you know I love you ! " :
برای لاغر شدن ، از بشقاب و رومیزی آبی رنگ استفاده کنید. رنگ آبی اشتها را کم می‌کند
اگر مضطرب هستید و فشار عصبی طاقت شما را بریده است، از رنگ سبز استفاده کنید. رنگ سبز آرامبخش است و فشار خون را کاهش می‌دهد
اگر بی‌حال و حوصله هستید، رنگ نارنجی را انتخاب کنید، هنگام استحمام صبحگاهی از حوله و ابزار نارنجی استفاده کنید، رنگ نارنجی بی‌حالی شما را از بین می‌برد
اگر از کم خونی رنج می‌برید، میوه‌های قرمز رنگ مانند گیلاس ، توت فرنگی و گوشت قرمز مصرف کنید
افراد افسرده لباس زرد رنگ بپوشند. غذاهای زرد بخورند و رنگ زرد را اطراف خود بجویند. رنگ زرد سطح انرژی را بالا برده و مانع افسردگی می‌شود
اگر کم خواب هستید وسایل اتاق خواب را به رنگ بنفش درآورید یا از چراغ خواب به رنگ بنفش
استفاده کنید. رنگ بنفش آرامش دهنده و خواب‌آور است
اگر مشکلی پیش روی شماست، از رنگ نیلی استفاده کنید، رنگ نیلی کمک می‌کند تا بهتر بیندیشید
Saturday, December 29, 2007
Saturday, December 22, 2007
Now after all this time
the sun never says
to the earth ,
" you owe me . "
Look what happens
with a love like that ,
it lights the
whole sky.
Hafiz
Saturday, December 22, 2007
Friday, December 21, 2007
" We have no filter in Canada ! "
+
" dovomin shabe yalda'ee ast ke khane nistam...ama in koja va aan koja..."
+
" roohet shad va do'aaye ma hamrahe roohet SABA " & thank u bbc !
http://www.bbc.co.uk/persian/arts/story/2007/12/071218_ah-mk-saba.shtml
پنجاه سال از درگذشت ابوالحسن صبا گذشت
محمود خوشنام پژوهشگر موسیقی ایرانی
{picture}
ارکستر انجمن ملی موسيقی به رهبری روح الله خالقی، خواننده غلامحسين بنان، نوازندگان: ابوالحسن صبا (نفر چهارم از سمت چپ)، مرتضی محجوبی و ...
پنجاه سال از مرگ "ابوالحسن صبا" آموزگار بزرگ موسیقی ایران می گذرد. او هنرمندی چند سویه بود و در همه حوزه های موسیقی ملی، دست و اندیشه او را در کار می بینیم. تقریبا همه سازهای سنتی را با مهارت می نواخت، می شناخت و می آموزاند و حتی آن ها را می ساخت.
توانایی های هنری او ولی از قلمرو گسترده موسیقی نیز فراتر می رفت. شعر می سرود نقاشی و منبت کاری می کرد و خط خوشی داشت. اینها امتیازاتی است که معمولا در یک هنرمند، جمع نمی شود. با این همه والاترین نقش او را باید در حوزه آموزش موسیقی و فراگیرساختن آن جستجو کرد. در سالهای پایانی زندگی، در برنامه ای رادیویی از او از شمار شاگردانش پرسیده بودند، پاسخ داده بود که اگرچه آماری دقیق در دست ندارد ولی می داند که "ردیف" هایی که برای آموزش ویولن نوشته و هر کدام در سه هزار نسخه انتشار یافته، نایاب شده است. و بعد افزوده بود که فراموش نکنید که خیلی ها هم شاگرد شاگردان من بوده اند.
به بیان دیگر می توان گفت همه آنان که در شصت هفتاد سال گذشته به آموختن ویولن پرداخته اند مستفیم یا غیر مستقیم شاگرد صبا بوده اند. از آن گذشته چون صبا برای سازهای دیگر از جمله سنتور و سه تار نیز "دستور و ردیف" نوشته است، می توانیم بسیاری از سنتور نوازان و سه تار نوازان دهه های گذشته را نیز از شاگردان او به شمار آوریم.
زندگی و کار
ابوالحسن صبا در سال 1281 خورشیدی در تهران و در خانواده ای اهل فرهنگ زاده شد. پدرش "کمال السلطنه" فرزند صدرالحکما و نوه محمود خان صبا معروف به ملک الشعرا که خود دستی در نواختن سه تار داشت، فرزند را با جذبه های موسیقی آشنا کرد. سپس او را به دست "میرزا عبدالله" و شاگرد برجسته اش "درویش خان" سپرد. صبای نوجوان، همزمان با فراگیری سه تار از این دو استاد زمانه، سنتور را نزد "علی اکبرخان شاهی" و تنبک را نیز نزد "حاجی خان ضربی" آموخت و بیش از 12 سال نداشت که در کلاس کمانچه کش معروف، "حسین خان اسماعیل زاده" نواختن کمانچه را فرا گرفت. ولی شور و شوق فراگیری گوئی پایانی نداشت.
گفتگو با محمود خوشنام، پژوهشگر موسیقی
صبای نوجوان، چشمش در پی ویولن بود که تاره به ایران آمده بود و کمانچه کش ها آن را به شیوه ساز خود می نواختند. صبا ویولن را با "اسماعیل زاده" آغاز کرد ولی برای آن که شیوه درست نواختن آن را فرا گیرد به کلاس "حسین خان هنگ آفرین" رفت که از شاگردان موسیقی دارالفنون بود. صبا با دریافت متفاوت این دو شیوه ویولن نوازی به این اندیشه رسید که باید شیوه تازه سازگاری برای ویولن ایرانی ابتکار کرد و همین کار را نیز کرد که از آن خواهیم گفت.
به این ترتیب "ابوالحسن خان" پیش از آن که صبا بشود با همه ریزه کاری های موسیقی سنتی و با همه سازهای رایج زمان آشنا شده بود. آنچه کم داشت آگاهی علمی بود. خوشبختانه مدرسه نو بنیاد وزیری می توانست این کمبود را جبران کند. صبا بیست و یک ساله بود که وارد مدرسه وزیری شد و نت خوانی و نت نویسی و تئوری موسیقی را فرا گرفت و نیز مهارت های فنی در ویولن نوازی ایرانی به دست آورد. پیشرفت صبا تا آن جا بود که به زودی خود هنرآموز مدرسه شد.
صبا در سال 1308 از سوی وزیری به مدیریت مدرسه "صنایع ظریفه" در رشت برگزیده شد و دو سه سال پرباری را در شمال ایران گذرانید. او توانست شماری از آهنگ ها و ترانه های بومی منطقه را به ثبت و ضبط درآورد و بعضی از آنها را در ردیف های بومی خود جای دهد.
شرفشاهی، کوهستانی، زرد ملیجه، امیری، شوشتری، در قفس و رقص قاسم آبادی از جمله این گونه نغمه ها و ترانه های بومی است که به یاری تنظیم های درخشان صبا در ردیف های او جای ثابت پیدا کرده و بر غنای کمی و کیفی ردیف موسیقی سنتی افزوده و شور و نشاطی در آن دمیده است.
نا گفته نماند که صبا برای تزریق هر چه بیشتر شور و نشاط به ساخت قطعات ضربی چون چهار مضراب و رنگ نیز پرداخته و آنها را نیز در ردیف های خود آورده است. اجرای این قطعات دشوار است و مهارت کامل نوازنده را می طلبد. به نظر می رسد صبا با آفرینش این گونه قطعات (مثلا زنگ شتر) می خواسته شاگردان خود را نیز به مرز مهارت برساند.
پس از بنیاد نخستین فرستنده رادیویی در ایران، صبا نیز به جمع هنرمندان این سازمان پیوست، و به تکنوازی ویولن و همنوازی با ارکسترهای کوچک و بزرگ پرداخت. از سال 1323 به عضویت هنرهای زیبای کشور - وزارت فرهنگ و هنر بعدی- درآمد و رهبری یکی از ارکستر های ششگانه آن سازمان را به عهده گرفت.
این ارکستر پس از مرگ صبا، نام او را بر خود نهاد. صبا چند سفری نیز برای ضبط صفحه از نواخته های خود به بیرون از ایران سفر کرده است. او سرانجام در بیست و نهم آذر ماه سال 1336به سبب شدت گرفتن بیماری قلبی درسن 55 سالگی چشم از جهان فرو پوشید.
ویولن ایرانی
گفتیم که صبا خود در آغاز ویولن را به شیوه کمانچه آموخت ولی آشنایی های عمیق بعدی اش با ساختار این ساز او را به این اندیشه برد که راه و روش تازه ای برای آن ابتکار کند تا بتواند مستقل از کمانچه توانایی های فنی خود را در خدمت موسیقی ملی بگذارد. او در ردیف های خود با ابداع نشانه های خاص اجرای همه ظرایف موسیقی سنتی از جمله تکیه ها، تحریرها، کشش ها و مالش ها را امکان پذیر ساخته و آرشه کشی ها را به گونه ای از کار درآورده که یکی از وجوه تمیز ویولن از کمانچه شده است.
ویولن صبا دیگر نه بیگانه مغرب زمین است و نه همزاد کمانچه شرقی. ویولن او شناسنامه ایرانی گرفته و به تابعیت فرهنگ موسیقی ملی ایران درآمده است. صبا با دقت در حفظ ظرائف و ریزه کاری های موسیقی سنتی، زبان هنر سنت گرایان مخالف حضور ویولن را می بست و بر این نظر منطقی صحه می گذاشت که ساز، وسیله است نه هدف. شیوه به کار گیری وسیله است که اهمیت پیدا می کند. به جرئت می توان گفت که برخی از نواخته های ویولن صبا بیش از نواخته های استادان دیگر بر روی سازهای سنتی جانمایه ایرانی دارد. او به راستی به کمال هنری دست یافته و تارمانه ما در ویولن نوازی یکتا مانده است.
نکته مهم دیگری را نیز باید گفت. تدوین و نگارش دستور و ردیف برای آموزش موسیقی بزرگ ترین خدمتی است که صبا به جامعه موسیقی ایران کرده است. او با این کار آموزش را از شکل "دیمی" خود به در آورد. آموزش شفاهی سینه یه سینه با از میان رفتن استادان برجسته سنتی رفته رفته به بن بست می رسید و یا دست کم از دقت و امانت آن کاسته می شد. پذیرش الفبای موسیقی و به کارگیری آن برای ثبت و ضبط آنچه هنوز در سینه ها مانده، میراث سنتی را از گزند زمانه در امان نگاه داشته است و آن را بی هیچ کم و زیاد به نسل های بعدی انتقال می دهد.
صبا در تدوین ردیف های موسیقی سنتی زیر تاثیر آموزه های مکتب وزیری به پیرایش آنها نیز پرداخته است. گوشه ها و نغمه های مهم و اصلی آواز ها را برگزیده و مشابهات کوتاه و غیر اصلی آنها را به کناری نهاده و در نتیجه با کم کردن از حجم ردیف و وزن شاخ و برگ های اضافی گلچینی شسته و رفته فراهم آورده است.
حرف های صبا
دیدگاه فرهنگی هنری صبا کمابیش همان دیدگاه مکتب وزیری است. او نیز در برابر موسیقی سنتی منطقی، معتدل و واقع گرا بود. نه چون غربزدگان زمانی ارزش های جوهری موسیقی سنتی را انکار می کرد و نه چون سنت گرایان افراطی آن را برتر از موسیقی بین المللی به شمار می آورد. ارزش موسیقی را در ذات زیبای آن می جست و نه در تابعیت شرقی یا غربی آن.
صبا در برابر سنت گرایانی که نوآوران را متهم می ساختند که می خواهند همه میراث سنتی را به دور بریزند گفته است:" ... موسیقی ایرانی ساخته روح و محیط و تاثرات و عواطف فراوان است. چیزی نیست که به دور ریخته شود. .. فقط برای آنکه احتیاجات امروز را کفایت کند باید در قالب علمی برخته شود."
از سوی دیگر در برابر آن گروه از آهنگسازان که از فرنگ برگشته که بدون شناخت درست از موسیقی ملی آن را خوار می شمردند جبهه می گرفت: " من از آقایان تحصیل کرده سوال می کنم آیا با مطالعه چند کتاب موسیقی اروپایی و یک نظر اجمالی به موسیقی ایرانی می توان در زمینه موسیقی ملی آهنگسازی کرد؟ برای شناخت موسیقی ایرانی و تحقیق در باره آن برای کسی که موسیقی بین المللی را بداند لااقل پنج شش سال وقت لازم است."
صبا در نظرات خود نوعی بررسی اجتماعی از موسیقی سنتی ایران نیز به دست داده و درباره غمگین بودن مایه های ایرانی گفته است: " اگر موسیقی نشاط انگیز تهیه شود که ریشه آن از موسیقی ایرانی آب بخورد چگونه می توان آن را ایرانی نامید. روحیه ایرانی مغموم بوده و هنوز هم هست. این مغمومیت در همه شئون و همه اشعار و موسیقی ما نهفته است. پس اگر بخواهیم موسیقی نشاط آور داشته باشیم اول باید در درون قلب خود ایجاد بشاشت و نشاط بنماییم (ساختگی خیر!) طبعا موسیقی ما هم که تراوشات روحی ماست نشاط آور خواهد شد."
پنجاه سال پس از مرگ صبا آموزه های مکتب او به همت والای شاگردان برجسته ای که پرورش داده همچنان بارآور باقی مانده است. مهدی خالدی، همایون خرم، فرامرز پایور، علی تجویدی، رحمت الله بدیعی و پرویز یاحقی از جمله دست پروردگان صبا هستند که هر یک در فراگیر ساختن مکتب او نقشی مهم ایفا کرده اند. آموزه های فراگیر شده صبا نام او را برای همیشه در جامعه موسیقی ایران زنده نگاه می دارد.
"شهریار" یار دیرین صبا، در سوگ او سروده است:
"عمر دنیا به سر آمد که صبا می میرد
ورنه آتشکده عشق کجا می میرد؟
شهریارانه صبا مرده خدا را بس کن
آن که شد زنده جاوید کجا می میرد؟"
Friday, December 21, 2007
Monday, December 10, 2007
" We believe that there is one God, one people, one world ... "
http://www.pr.com/article/1082
Monday, December 10, 2007
Sunday, December 09, 2007
چه نجیب اند دل های اندوهگینی که اندوهشان آنان را آزاد می گذارد تا آواز شادی سر دهند . . . . .
Sunday, December 09, 2007
Thursday, December 06, 2007
تکه نانی دارم؛
خرده هوشی؛
سر سوزن ذوقی
مادری دارم؛ بهتر از برگ درخت
دوستانی؛ بهتر از آب روان
و خدایی که در این نزدیکی است
لای این شب بوها؛
پای آن کاج بلند
روی آگاهی آب؛
روی قانون گیاه
SoHrAb sEpEhRi
Thursday, December 06, 2007
Wednesday, December 05, 2007
Beowulf: Digital 3D
DIRECTOR:Robert Zemeckis
STARRING:Brendan Gleeson, Anthony Hopkins, Ray Winstone, Robin Wright-Penn, Angelina Jolie
August Rush ( NICE MOVIE ! )
DIRECTOR:Kirsten Sheridan
STARRING:Freddie Highmore, Keri Russell, Jonathan Rhys Meyers, Robin Williams, Terrence Howard
Dan in Real Life
DIRECTOR:Peter Hedges
STARRING:Steve Carell, Juliette Binoche, Dane Cook, John Mahoney, Emily Blunt
Wednesday, December 05, 2007
Tuesday, December 04, 2007
«انسان پیوسته درترقی است و این ترقی با مرگ و ترک جسد منتهی نمی شود....نفس ظلمت دلیل بر نور است....حرکت از برای وجود، لزوم ذاتی است....جمیع کائنات بر نظم طبیعی بدون اراده در جنبش و حرکت است اما انسان در بین کائنات دارای قوه و توانائی اراده و اختیار است.... بنا بر این انسان می تواند و شایسته است که در جمیع احوال و در تمام اوقات پیوسته در صدد ترقی و در جستجوی کامل در همه شئون زندگانی باشد و متذکر باشد که این سیر ترقی و تعالی انتهی ندارد.».....
Tuesday, December 04, 2007
Sunday, December 02, 2007
آیا شود که در افقی روشن
دیدار تو دوباره کند شادم؟
ژاله اصفهانی
Sunday, December 02, 2007
Saturday, December 01, 2007
Yasha jan , roohet shad va khoda kheili be madaret sabr bede .
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
Jale esfehani ham parvaz kard , roohash shad va yadash gerami :
شاد بودن هنر است
لیک هرگز نپسندیم به خویش،
که چو یک شکلک بی جان، شب و روز،
بی خبر از همه، خندان باشیم.
بی غمی عیب بزرگی ست،
که دور از ما باد!
. . .
شاد بودن هنر است،
گر به شادی تو، دلهای دگر باشد شاد.
زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست.
هر کسی نغمه خود خواند و از صحنه رود.
صحنه پیوسته به جاست.
خرّم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد.
Saturday, December 01, 2007
|
|
